Donderdag 12 maart, 7.15 uur
En toen bestond er sinds gisteravond een pandemie door het Coronavirus. Bovendien lazen we net op teletekst, toen we bepakt en bezakt stonden om te vertrekken, dat vanaf a.s. zaterdag de Amerikaanse grenzen voor Europeanen sluiten. Door het oog van de naald dus.
Idse heeft ons naar het station gebracht en we hadden de trein van 7.48 uur naar Schiphol. Een kortere, en dus volle, trein omdat er bij Rotterdam een kapotte trein stond en er een kapot spoor is.
Voor het inchecken moesten we heel even wachten omdat de balie nog niet open was, maar toen werden we allervriendelijkst te woord gestaan. Wel werden we erop gewezen dat ze niet konden garanderen dat we ook weer terug konden. In principe is deze maatregel voor 30 dagen en wij gaan binnen 30 dagen terug. Of we moeten een paar dagen langer blijven of proberen via Canada of Engeland terug te komen, als via Warschau niet lukt. Zo ver is het nog niet. Ook vertelde ze dat het vliegtuig naar Warschau vertraging heeft.
Bij de security was het ook niet druk en behalve dat er veel muntjes op een kluitje zaten in het mapje en het scanapparaat daar niet mee overweg kon, en dus de rugzak open moest, waren er geen problemen. Ik moest alles uit de fototas halen, dus deed ik dat: fototoestel, videocamera, verrekijker. Ja, zo is het wel genoeg zei de medewerker 😄
Inmiddels was mijn what's app ongeveer ontploft, want iedereen had het nieuws gezien.
Op naar de Aspire lounge, waar we met onze priority pass in mogen. Daar is het heel rustig. We installeren ons met een sapje en een ontbijtje en gaan op ons gemak internet bekijken en de appjes beantwoorden.
De vertrekborden geven nu aan dat iedereen voor vluchten buiten Europa naar de gates moet, ook als het nog lang geen tijd is. We zijn benieuwd wat we in Warschau horen. Kunnen we dan nog wel verder? We lezen dat TUI alle vluchten naar Amerika geannuleerd heeft. Er zijn sowieso veel vluchten geannuleerd. Natuurlijk naar Italië, maar ook opvallend veel naar Engeland. Wij vliegen met LOT, dus op dit moment is dat voor ons niet van belang. Wat er ook gebeurt, het is nu al de raarste vakantie ever.
Om 11.15 uur stappen we in het vliegtuig en worden al snel verwend met een glaasje jus d'orange. Wij zijn de enige premium economy passagiers. Het vliegtuig is voor 3/4 vol ongeveer. De vlucht wordt uitgevoerd door Avion Express, een Portugese maatschappij, in een A 320. Niet veel later krijgen we ontbijt en net als de vorige keer krijgen we nog een broodje voordat je maar 1 hap van het eerste broodje hebt kunnen nemen. Daarna nog een reep, een soort kruising tussen een kitkat en een pennywafel, nog wat drinken, nog wat knabbels en 1,5 uur na vertrek landen we in Warschau. Daar gaan we door de automatische douane (scan van het paspoort en het gezicht) en gaan we naar de Bolero lounge, waar we onze eerste prosecco scoren. Het is hier ook lekker rustig en we zitten prima.
Om 4 uur geeft het bord aan dat we kunnen boarden, dus lopen we naar gate 19 en 20. We hoeven hier gelukkig niet nog een keer door de security. Het duurt nog een hele poos voordat het daadwerkelijke boarden begint en elke keer wordt het met 5 minuten uitgesteld. Uiteindelijk mogen we instappen, maar gebeurt er nog niks. Wel krijgen we een prosecootje, maar de captain is opvallend stil. Je zou denken dat het vliegtuig half leeg is, maar niks is minder waar. Het wordt voor zeker 40% gevuld door een groep van het Leger des Heils, het Salvation Army. Het valt ons op dat we geen personal kit hebben deze keer. Jammer, want de sokken die er altijd in zitten, gebruiken we altijd.
Bijna een uur te laat komt er beweging in het toestel. We vliegen de bui uit, een mooie zonsondergang tegemoet.
We krijgen nog een drankje en een pinda en de warme doekjes voor de handen. Dat is altijd prettig. Niet lang daarna komt het eten.
Chicken or fish. Chicken voor ons. Het voorafje is lekker met zalm en forelmousse met chili-mosterdsaus. De chinese style chicken valt erg tegen. Het is kip, maar die moet nog naar de Chinees en de bami erbij is erg droog en smakeloos. Over de sla missen we dressing, maar het toetje is dan wel weer heel lekker. Op het menu stond strawberry cake, maar dat heb ik er niet van kunnen maken, alhoewel er wel een aardbei bij lag. Zoals gewoonlijk gaan ze weer met broodjes rond en later nog koffie en thee die we overslaan. We lezen wat en later probeer ik een film te kijken, maar de oortjes zijn niet van geweldige kwaliteit en het steekt heel nauw welke film je kijkt of het te verstaan is. Ik waag een poging met The Kitchen, wat best een goede film is, maar ik mis regelmatig stukken. Even terugspoelen en opzoeken en weer verder kijken en dan haal ik uiteindelijk toch het eind. Alleen de laatste scene dan weer niet, maar dan geloof ik het wel. We dutten wat en lezen wat en ik vind het maar lang duren deze keer. Het echte "joepie!-vakantiegevoel" is minder dan anders door alle toestanden.
Als we nog zo'n 4 uur te gaan hebben, werk ik het verslag bij en pak mijn boek maar weer. Daar kan ik me ook niet echt op concentreren, dus heb ik maar columns van Sylvia Witteman gepakt. Daar hoef je niet bij na te denken.
Met nog 2,5 uur te gaan krijgen we weer een lichte maaltijd. Deze valt wat tegen. De rauwe ham met het mosterd-chilisausje is lekker en het verse fruit ook, maar de broodrolletjes zijn smakeloos en erg droog. Het tomatensap is niet gekruid en we hebben weer geen peper en zout bij het eten.
We vullen het US Customs formulier in, wat achteraf helemaal niet nodig blijkt, en strekken de benen even. Nu nog 1,5 uur; verwachte aankomsttijd 21.32 uur.
Achter ons zit een meneer ontzettend te snotteren. Dat vind ik in deze setting niet zo'n succes.
Was ik net met een spelletje patience begonnen, komt de stewardess ons vertellen in het Pools, heel slim is ze niet want we spreken de hele weg al geen Pools, dat het scherm opgeborgen moet worden en de stoel rechtop, want we gaan landen. Lange landing dan, want we moeten nog een uur. Ik had net 2 kaarten verplaatst.
Uiteindelijk landen we om 21.12 uur en hierna gaat alles supersnel. Bij de douane staan we vooraan voor de digitale check en bij de echte meneer duurt het hooguit 5 minuten, al lijkt het natuurlijk langer. Hij wil weten wat we gaan doen en bij wie we verblijven. Bij niemand. Maar jullie gaan 4 weken. Ja, we gaan met een camper. O, dan krijg je een stempel en is het klaar.
De koffers lagen al op de band en toen konden we naar buiten, naar de hotelshuttle. Die moesten we nog wel even bellen natuurlijk, maar een klein kwartiertje later kwam die voorrijden. Om 22.30 uur waren we in het hotel Comfort Suites O'Hare Airport en toen hebben we in de bar nog even een biertje gedronken. Kon nog net, want die was tot 23.00 uur open.
We gingen om 23.15 uur naar bed en toen waren we precies 23 uur in touw geweest.
