Dag 11 Best Western Irving - Naar huis!

Zondag 22 maart

Heel aardig geslapen. Wel wat warm en net aan het harde bed in de camper gewend, is dit dan wel weer erg zacht. En groot; een King.
We gaan douchen en Jan zet koffie en ik schenk melk in, allebei meegenomen uit de camper. Terwijl ik douche, gaat Jan beneden de ontbijtzakjes halen. Het is een minimaal ontbijtje met een kleine muffin, een mandarijn en een granenreep.


klaar voor vertrek

 

We pakken alles goed in en gaan om half 9 naar beneden. De shuttle vertrekt om 8.45 uur en gaat eerst nog iemand bij een ander hotel ophalen. Dan naar het vliegveld. De ander wordt eerst bij de terminal van American Airlines afgezet en dan rijden wij over een uitgestorven vliegveld over vele fly-overs en fly-unders. Wat een afstand. Knap dat hij hier de weg weet, maar hij doet het elke dag, dus het zal voor hem wel niet zo moeilijk zijn.

Bij de Delta-terminal worden we eruit gezet. Er staat nog 1 ander busje met een Nederlands gezin en verder is er helemaal niemand. We checken in in de lege hal en lopen naar de security, waar je alle tijd hebt om alles uit en weer in te pakken. Er zit je niemand op de hielen.



 
Uitgestorven


We lopen door naar Gate E 13 en zien dat alle winkeltjes, op 2 koffie-/levensmiddelententjes na, dicht zijn. 
Bij de vrijwel lege gate gaan we zitten en kijken op de laptop een aflevering van Tyrant. Wel de 2e deze vakantie!



Het boarden gaat in slow motion om iedereen zoveel mogelijk ruimte te geven. Er zitten ongeveer 20 personen in de B 717-200 en we hebben dan ook andere plekken gekregen i.v.m. de gewichtsverdeling. We hadden eerst 24 A en B en nu 15 A en B.



Na 15 minuten taxiën en ruim 2 uur vliegen landen we in Detroit. Onderweg krijgen we wat te drinken en een zakje met vieze knabbels. Het is wel koud in het vliegtuig. Vooral Jan zit in de wind. Later wordt er nog een keer koffie of water aangeboden.
We hebben wat turbulentie, maar niet veel. Tijdens de landing ligt de omgeving van Detroit er rustig bij met slechts een enkel wolkje.
Een van de stewardessen ziet eruit als een lid van de Adams Family.
We hebben een meneer- en een mevrouwpiloot. Toen we het vliegtuig instapten stond de mevrouw net voor de ingang van het vliegtuig wat rare bewegingen te maken. Met een big smile zei ze: "Just doing my morning excersises."😄

Om 13.15 uur landen we. Detroit is ook een mooi vliegveld, maar ook hier is het volkomen uitgestorven. Creepy 👻😮. 

Ook hier volkomen uitgestorven


Wij moeten naar Gate A 60. Dat is een heel eind lopen, maar we hebben 5 uur de tijd. Eten kan alleen bij een take away en dus gaan we maar weer naar de Mac. 2 dagen achter elkaar. Dat hebben we geloof ik nog nooit gedaan. We gaan sowieso zelden of nooit naar de Mac. We hebben een lekker zitje gevonden en kunnen rustig eten en kijken daarna nog een aflevering van Tyrant. We zien een familie met 3 kinderen langslopen en de ouders en het oudste kind dragen mondkapjes en de jongste 2 niet 😷. Ik krijg meteen associaties met Dodenrit van Drs. P. Troika hier, troika daar, wie zullen we het eerste opofferen?


De onze gaat gelukkig wel!







Dan bedenken we dat we helemaal niet meer langs de security hoeven en ook de douane zullen we niet meer zien. In eerste instantie vinden we dat nogal vreemd, maar dan zien we bij de gates schermen voor de gezichtsherkenning. Voordat je in het vliegtuig stapt, kom je op de foto en zo weten ze dat je het land uit bent. Handig hoor.

Dit vliegtuig zit wel zo goed als vol. We zijn blij dat we toch gekozen hebben voor Premium Economy, wat bij Delta Premium Select heet. Na alle stress hebben we dit wel verdiend en bovendien stond het sowieso al gepland in de LOT-vlucht. De vlucht zou een half uurtje eerder vertrekken, maar uiteindelijk scheelt het niet veel.



We krijgen eerst een flinke bel prosecco. Weliswaar in een plastic bekertje, maar ons hoor je niet klagen. We hebben 6341 km voor de boeg en wij zitten goed. Amsterdam, here we come! In tegenstelling tot LOT dit jaar, heeft Delta wel goede grote koptelefoons. Ook krijgen we de personal kit en dat is altijd aardig. 
Dan krijgen we weer een drankje en ik trakteer mezelf op de signature cocktail, geen idee wat erin zit, maar het smaakt prima, en Jan op een biertje. 







We kijken een film en zijn dan alweer aan het diner toe. We beginnen met beukenhout gerookte forel met citroen-dille aardappelsalade en volgranen mosterd. Smaakt uitstekend. Echt goede rooksmaak aan de forel. We kiezen allebei voor de gebraden ossenhaas met rode wijn demi-glace, truffelpolenta en gebakken spinazie met knoflook. Een flink stuk vlees mogen we wel zeggen. Dat van Jan is wat dunner dan het mijne en daardoor en stuk gaarder, dus delen we, zodat we allebei een lekker rauw stuk hebben. Lekker sausje, heerlijke spinazie, alleen de truffel is wel heel snel over de polenta gevlogen. Dat krijg je bij een luchtvaartmaatschappij natuurlijk. Polenta vind ik sowieso niet lekker, dus dat sla ik over. We krijgen er nog brood naar wens bij, er is salade en als toetje een chocoladeganache-achtig cakeje. Ook niet slecht. Wijntje erbij. Het lijkt wel vakantie. 



Ik kijk I, Douglas Fairbanks en later Bombshell en Jan de nieuwste Jumanji en Frozen 2. We proberen wat te slapen en dat lukt. Een beetje. Voor we het weten gaat het licht alweer aan en wordt het ontbijt geserveerd. Jan kiest voor de warme variant met quiche en spek en ik voor de granolagraan met fruit en noten. Flinke portie hoor. Hier ook weer geen klagen, behalve dat ze voor de maaltijden geen warme doekjes kwamen brengen, maar misschien heeft dat met het coronabeleid te maken.





Een klein half uurtje vroeger dan in eerste instantie gepland, landen we op Schiphol, omringd door een strakblauwe hemel. Yes! We zijn thuis (nou ja, bijna dan natuurlijk).




Helaas duurt het even voordat we het vliegtuig uit kunnen, want de slurf is kapot. Eerst proberen ze hem te repareren, maar dat gaat niet snel genoeg, dus moeten we met de trap het vliegtuig uit. 


De koffers moeten we van bagageband 15 halen. Het is een heel eind over het vliegveld lopen naar de bagagebanden, dus de koffers draaien al op de band. 2 koffers komen inderdaad al vlot. De 3e niet. Er is bijna niemand meer en er komen ook geen koffers meer. Het zal toch niet? We gaan naar de servicebalie en daar ziet de medewerker in het systeem dat hij op band 17 zou liggen. Ah, ja, dat kan een hoop verklaren. Jan erheen, maar helaas, er is niks. Sowieso vreemd, want al onze bagage staat in het systeem op band 17 en we hebben toch echt de 2 koffers van band 15 gehaald. En ze zijn echt van ons. Dan loopt Jan nog een keer terug naar 15, omdat de medewerker nog iets ziet verschijnen. Dat was hem niet, maar inmiddels staat onze koffer, met die van iemand anders erbovenop naast de band. So what, we hebben hem. Dan door de douane. Een dame met een chagrijnig gezicht kijkt naar de koffers en naar ons en dan mogen we door. Idse heeft al die tijd op ons staan wachten. Hij was keurig op tijd en heeft bijna een uur moeten wachten. 
Dan naar de auto en naar huis 🏠