We hebben beter geslapen dan gisteren. Ik was wel weer om 3.15 uur wakker en was bang niet meer in slaap te vallen, maar dat viel mee. Uiteindelijk stonden we pas om 7.15 uur op, nadat we een hoop appjes bekeken en beantwoord hadden. Iedereen is ongerust over ons en wij (ik natuurlijk) over de manege nu in Nederland de sportclubs gesloten moeten blijven. Ik had het niet koud vannacht en dat was ook niet zo raar, want we waren vergeten de verwarming laag te zetten.
Eenmaal opgestaan begon het denken over hoe het met de terugvlucht moet. Op internet ziet Jan dat in 2 staten alle restaurants en bars ook dicht moeten. Hij vindt een vlucht met United Airlines van Las Vegas naar Chicago en op de vlucht van Chicago naar Warschau met LOT op 6 april is nog plaats (ook nog premium economy zelfs). Hoe we dan in Amsterdam komen zien we dan wel weer.
Jan belt met LOT en krijgt eerst een Pools bandje. Dat zegt dat je voor Engels (in het Engels 😀) een 2 moet kiezen, maar dan is het weer in het Pools. De 2e keer laat hij het bandje verder afspelen en dan gaat het inderdaad in het Engels over. Het blijkt dat er 14 wachtenden voor ons zijn. Het wachtmuziekje is heel irritant, want steeds stopt het en dan denk je dat je aan de beurt bent, maar dan begint het opnieuw. Na 35 minuten is er nog geen vooruitgang en ze laten ook niet weten hoeveel wachtenden er over zijn. Als dit lukt, moeten we het stuk na Las Vegas annuleren. D.w.z. de auto, de hotels en het whale watchen. Ondertussen valt buiten "gezellige" Hollandse regen. Het ziet ernaaruit dat het niet meer droog wordt vandaag. Hopelijk zijn we voor 12 uur klaar met die telefoon, want dan moeten we weg hier officieel. Bovendien hebben we nog een lange dag voor de boeg. Het is nog minstens 5 uur rijden naar Land Between the Lakes.
Om 9.15 uur, na 40 minuten wachten, krijgen we contact. We opteren voor de vlucht op 6 april van Chicago via Warschau naar Amsterdam met LOT. Ze wilden ons eerst na 13 april laten gaan en dan vanaf Los Angeles, maar wij vinden deze optie beter. De medewerker moet even overleggen, maar dan kan het. Wel moeten we zelf zorgen voor een vlucht van Las Vegas naar Chicago.
Ik heb ondertussen het afwasje van gisteravond gedaan met een minimale hoeveelheid water. Dat was best knap, al zeg ik het zelf. Handig is anders, dat wel. Dewinterizen is er nog niet van gekomen en nu regent het en gaan we het ook niet doen. We hebben immers een reisdag voor de boeg. Straks eerst douchen in een mooi en heerlijk verwarmd sanitair gebouw.
Na 1 uur en 17 minuten is de vlucht vanaf Chicago geregeld. Nu nog naar Chicago. Ik lees op het AllesAmerikaForum dat er vanavond om 19.00 uur een persconferentie met Trudeau is. Waarschijnlijk gaat Canada ook maatregelen aankondigen. Het lijkt goed dat we niet Toronto als optie gekozen hebben. Nu moeten we natuurlijk ook nog afwachten of alles blijft zoals het is, of dat we nog een keer moeten wijzigen.
Online regelen we een vlucht van Las Vegas naar Chicago met United Airlines. Zo, dat is dat.
Om 10.55 uur vertrekken we, bijna 3 uur later dan we eigenlijk van plan waren. Het douchen is er ook nog bij in geschoten.
Eerst een stuk snelweg en dan de Old State Hwy 3. Vanaf Chester is het een afwisselend landschap. Soms heuvels met bossen en dan opeens helemaal plat met landbouwgronden.
We bakken een uitsmijter bij een historic marker bij Thebes.
We rijden verder door Cairo. Dat is me toch een deprimerend oord! Het is zo'n beetje half ingestort allemaal. Iets verder rijden we over de Ohio River Kentucky in. Meteen over de staatsgrens tanken we bij de Indian Hills Trading Post voor $ 1.99. Het schiet alleen niet erg op hier.
Ondertussen is het 45⁰F = 7,2⁰C geworden en hier en daar beginnen de bomen voorzichtig wat blaadjes te krijgen en het gras wordt groener. We gaan het voorjaar tegemoet.
Eergisteren, bij al het negatieve nieuws over corona en alles wat daardoor geannuleerd wordt, zeiden ze: "But there is good news: Spring is not canceled."
In Paducah hebben we weer ruzie met de Googlemapsjuf. Her lips are sealed, net op een moment dat je haar echt nodig hebt. En niet alleen zegt ze niks, de hele route staat stil. Inmiddels zwerven we al door verlopen bedrijventerreinen en een woonwijk die ook niet geweldig was. We krijgen haar echt niet meer aan de praat. Totdat ze het voor Jan uiteindelijk toch weer wilde doen. Ik weet niet wat hij haar geboden heeft maar dat doet er niet toe. Wij zitten weer op de goede weg.
Veel later dus dan gepland, want in Paducah hebben we ook nog een half uur verloren, rijden we NRA Land Between the Lakes binnen. We willen nog naar de Elk and Bison Prairie, maar die is niet 24/7 open. Gelukkig kan het nog wel en voor $ 5,- gaat het Jurassic Park hek open. Eerst zien we een wilde kalkoen. Veel gras is afgebrand. Dat doen ze hier jaarlijks in maart of april om de juiste vegetatie een kans te geven om te groeien. Verderop zien we inderdaad een kudde elk. Niet meteen langs de weg, maar dichtgenoeg bij. De helft van het geld is dus al goed besteed. Tegen het einde van de loop, die niet zo groot is, zien we bizons staan, maar die staan zo ver weg, dat het niet mogelijk is ze op de foto te zetten.
Op naar Piney Campground dus. Dat blijkt nog 30 mijl te zijn. Daar schrik ik van.
Op weg daarnaartoe zien we op de bisonrange toch bizons. Ook deze zijn heel ver weg, maar het is te doen, al zijn het geen echt mooie foto's geworden. Nog wat verder staat een groepje herten. Ze poseren prachtig voor ons, maar net als ik wil afdrukken, zegt er een: "Kom we gaan!" En dan rennen ze het bos in. Ik heb nog net 1 mooie foto met rennende herten. Alsof het niet op kan, steekt er ook nog een groep kalkoenen de weg over en zie ik in het hoge gras een kreupele coyote. Het zijn er zelfs 2. De 2e loopt wel goed gelukkig. We kijken hier ook een poosje en beginnen aan het laatste stukje.
Dan rijden we het park uit. Het park uit? Maar de camping ligt in het park. Die zijn we toch niet voorbij gereden? Ik heb echt alle borden gelezen. De googlejuf maar weer even gevraagd en ze stelt ons gerust dat we er inderdaad eerst uit moeten en verderop weer erin moeten.
We hebben een plek (229) reserveerd en we zijn bepaald niet de enigen. Het is al ongeveer half 7 als we de camper op zijn plekje zetten. Even naar het meer lopen voor een foto van de zonsondergang, dan even bijkomen met een drankje en een paar chippen en dan eten maken. Gemarineerde varkenshaas met sla en Amish aardappelsalade. Smaakt prima.
We wassen zelfs nog even af en bedenken dan hoe we wakker de rest van de avond (die niet lang meer is) doorkomen. Lezen is vast geen optie, dus ga ik het verslag schrijven en Jan gaat de bbq in elkaar zetten. Een routineklusje voor hem zo langzamerhand.
Het is nu 21.40 uur en Jan z'n ogen zakken dicht. Ik ga toch nog even proberen te lezen.
Gereden 290,8 mijl = 465,2 km