Dag 6 Land Between the Lakes - Tishomingo State Park

Dinsdag 17 maart


Weer beter geslapen. Met het opblaaskussentje van € 1,99 van de Action onder mijn kussen ligt het perfect. Wel is het matras best hard. Dat is wel jammer. We zijn een paar keer wakker geweest omdat de regen op het dak kletterde. Wat een herrie. 
Als we opstaan is het droog en gaan we meteen douchen. Prima douche, zelfs als je je hele garderobe bij je hebt. Jan is wat eerder terug bij de camper dan ik en is al begonnen met dewinterizen. Dit gaat goed, alleen de douche wil nog niet. Daar gaat hij nog wel naar kijken, maar niet nu. Ik wil mijn haar föhnen, maar de föhn doet het niet. Daar word ik erg verdrietig van. Een poosje later ziet Jan dat het pijltje van de wereldstekkker niet helemaal goed staat. Dan doet hij het weer! Wat een intelligente man heb ik toch gelukkig😍. 
Het regent af en aan en dat zal nog wel even zo blijven helaas. Vanmiddag, als de vloer droog is, maar even vegen en dweilen, want die ziet er niet uit inmiddels.

We vertrekken om 8.35 uur. De Googlejuf leidt ons langs smalle tussendoorweggetjes. Dit is volgens haar het snelste. Zou je niet zeggen, maar het is wel leuk. Slingerdeslang, heuveltje op, heuveltje af over een smalle weg. Best een leuke route. Uiteindelijk komen we op een grotere weg. Erin is helemaal versierd voor St. Patrick's Day. Overal Ierse vlaggen en groene strikken. Helaas voor hun zullen de festiviteiten niet doorgaan. 



We gaan maar weer even een Walmart in. Nu voor bananen en extra borden. De 2 die in de, dit jaar nogal karige, convenience kit zitten vinden we niet genoeg. Dan moet je continue afwassen en daar hebben we geen zin in. Ook tanken we nog even à $ 1,99.

Om 11.21 is het 48⁰F = 8,8⁰C. Het gaat de goede kant op. Het is zelfs af en toe droog. 
De Natchez Trace Parkway is een mooie weg door een vriendelijk landschap. Soms met grote velden langs de weg, soms meer bebost. We zien een aantal kalkoenen en eekhoorns, maar verder geen wild. Wel zie ik de gieren die ik nog graag eens op de foto wil hebben, maar daarvoor rijden we er te snel voorbij. 



Bij de overlijdensplek en begraafplaats van Meriweather Lewis, van Lewis en Clark, de ontdekkingsreizigers, stoppen we even en wandelen wat rond. Het blijkt dat Lewis een mysterieuze dood gestorven is en dat maakt ons nieuwsgierig, maar als hier niet bij staat wat er gebeurd is, zullen we het nooit weten. 
Het stikt hier van de eekhoorns. Allemaal grijze. 
We smeren in de camper een boterham en gaan verder.










We passeren de grens met Alabama en later met Mississippi; onze 6e staat in 5 dagen. Dan krijgen we telefoon van Jan z'n moeder (95). Ze heeft op het nieuws gehoord dat alle Nederlanders zo snel mogelijk terug moeten zien te komen. We weten niet wat we op dit moment zouden kunnen doen. 




We gaan eerst naar de camping in Tishomingo State Park. Bij de ingang krijgen we een tag voor voor de voorruit en verder niks aan informatie, behalve dat we wel kunnen kamperen, maar dat het sanitair, i.v.m. het coronavirus, afgesloten is. Gelukkig hebben we sinds vanochtend water aan boord. We hebben plek 14 gereserveerd (water en elektriciteit), want ik had gelezen dat dat de meest gewilde van de camping is. Dat klopt. Er zit inderdaad een mevrouw met dochtertje te dagrecreëren. Ze pakt haar spullen in en wij installeren ons. We hebben inderdaad een prachtige, enorme plaats aan het meer en we hebben gezelschap van 2 ganzen. 









Het telefoontje zit ons toch niet helemaal lekker en we gaan filosoferen wat wijsheid is. Dat is lastig, want dat schijnt de hele wereld niet te weten. Het is heerlijk weer, dat is in elk geval een voordeel, en we zetten de stoeltjes buiten en nemen een biertje. Vele opties, realistisch en fantasie, passeren de revue. 
We besluiten naar Tishomingo te rijden, omdat we daar vast wel internet op kunnen pikken. Het is hier uiterst minimaal. Het is maar 10 minuten rijden en op de parkeerplaats van de plaatselijke supermarkt, geen wifi, gaat Jan naar de site van Buitenlandse Zaken en laat onze gegevens achter, zodat ze in elk geval weten dat we in Amerika zijn. Meer kunnen we op dit moment niet doen, denken we. Wel gaan we de route licht aanpassen. We laten de State Park campings vallen en gaan naar commerciële terreinen (zal meestal een KOA camping worden), zodat we internet en tv voor het nieuws hebben.

Terug op de camping proberen we weer een vakantiegevoel op te roepen, want het is hier echt heel mooi. Het weer is heerlijk en de ganzen lopen gezellig om ons heen. Ze gaan op een gegeven moment zelfs een dutje doen vlak bij ons. Zo slaapverwekkend zijn wij 😄.

Jan zet de bbq aan en de andere varkenshaas (andere marinade) gaat er voor de helft op en de andere helft gaat in de vriezer. Toen Jan de zak met houtskool openmaakte, was hij opeens heel populair bij de ganzen. Ze kwamen heel dichtbij en bijna binnen. Die zijn dus duidelijk gevoerd. Toen ze niks van ons kregen, dropen ze af. De sla en de kartoffelsalade gaan op herhaling en het smaakt uitstekend. De haas is perfect klaargemaakt. Veel lekkerder van de bbq. 




Inmiddels had Jan de douche aan de praat gekregen en na het eten vindt hij ook waarom de boiler maar niet op wil warmen. Buiten, achter een luikje, ter hoogte van waar binnen onder de kast het paneel zit waar de dingen zitten die nodig zijn voor dewinterizen, zit een stekker. Als je die in het stopcontact doet, doet de boiler het opeens wel. Eureka! De komende dagen zal dit toch een probleem blijven. Het water wordt wel warm, maar niet heet en hij houdt de warmte ook niet vast. Jan denkt dat hij iets vergeten is bij het dewinterizen, maar uiteindelijk is hij er nooit meer aan toegekomen om het te veranderen.

Na de afwas, die nu een stuk simpeler gaat, weten we niet goed wat we moeten gaan doen. Eerst is er een interessante documentaire op tv, maar die duurt ons te lang. Een serie kijken proberen we, maar we haken af omdat de ogen regelmatig dichtvallen en het te ingewikkeld is. Tenminste, voor ons op dit moment. Lezen zien we niet zitten, dus gaan we maar weer op tijd naar bed. We zijn ook wel klaar met de herrie die de vogels (dachten we in eerste instantie) maken. Het gaat maar door. Een heel hard en heel irritant geluid. Het begon met zonsondergang, dus we dachten dat het een verzameloproep was.

Gereden: 195 mijl (+ een paar mijl naar Tishomingo) = 312 km