Vrijdag 13 maart
Na een onrustige nacht, eerst kon ik niet slapen, dat krijg je als je over je slaap heen bent, en later werd ik een paar keer wakker, hebben we om kwart over 5 besloten de tv maar aan te zetten. Daar werden we overspoeld door nieuws over het coronavirus. Amerika is totaal op hol geslagen. In Illinois zijn de lagere scholen dicht en college's en universiteiten ook en er wordt gekeken hoe studenten, die op de campus wonen en niet meteen naar huis kunnen, ondergebracht kunnen worden. Verder zijn grote evenementen als de St. Patrick's Day Parade afgelast en zijn veel grote attracties en attractieparken gesloten. Disney in Florida bv. tot eind april en de Universal Studio's zijn ook dicht. De lijst wordt met de minuut langer. Voor ons is duidelijk dat we een andere vakantie-invulling moeten vinden voor een aantal momenten.
Inmiddels is ook duidelijk dat onze terugvlucht niet doorgaat. Jan probeert te bellen met LOT, maar krijgt eerst geen gehoor en later is het in gesprek. We verzinnen allerlei alternatieven die we ze voor kunnen leggen, maar besluiten even te wachten, want ze hebben e.e.a. waarschijnlijk toch nog niet op orde. We zien dat er wel een vlucht naar Warschau gaat en dat er plaats is, maar nog niks is bijgewerkt, want onze reservering staat er nog gewoon in.
We gaan even douchen en ontbijten, want om 6.15 uur moeten we in de bus zitten. De ontbijtruimte is nog niet open en we maken een praatje met lotgenoten. Degenen die we spreken hebben allemaal de reis laten regelen door Doets of Travelhome. Wij moeten zelf voor een oplossing zorgen. Die komt er vast wel. Eerst maar de camper halen.
Om 10.10 uur komen we in Middlebury op de KOA-camping aan, waar de campers weer klaar staan voor uitgifte. Chris van El Monte komt weer, net als 2 jaar geleden, in de bus zijn praatje houden. Aan de reacties te horen zijn er veel first time camperaars.
Wij staan om 12.00 uur ingepland. Jammer. We hadden vroeger gehoopt. Iedereen hangt wat rond binnen en af en toe buiten, waar het goed fris is, maar dan zijn we toch aan de beurt. Het papierwerk eerst en dan moeten we weer een poosje wachten tot een van de dames van het team tijd heeft om de camper uit te delen. We hadden op de papieren al gezien dat we weer een kleine krijgen, nr. 31109. Er staat 1 A-class, een 32 of 34 ft. Jan vindt het wel jammer dat we die niet meekrijgen, maar ik, diep van binnen, niet echt. Het is toch wel een bakbeest wat vast flink wat benzine slurpt.
We staan met een stel te praten en zien op hun papieren dat zij hem meekrijgen. Zij zijn er erg blij mee. Hij heeft een groot rijbewijs, dus ziet niet tegen het rijden ermee op. Ze zijn alleen bang dat ze hierna nooit meer wat anders willen. Ze gaan hem naar San Francisco brengen.
Dan zijn wij aan de beurt en geeft Katie haar uitleg. Ze is snel klaar met ons, want wij zijn geen beginners meer natuurlijk. Het blijkt dat er toch wel wat veranderd is aan de camper t.o.v. de vorige keer. Zo is hij bv. 1,5 ft hoger en zou hij 23 ft lang zijn i.p.v. 22 ft. Binnen is er ook het een en ander veranderd. De koelkast zit naast het gasfornuis en een grote kast waar vorige keer de koelkast zat. Qua kastruimte is hij ook anders ingedeeld. Niet bepaald handiger vinden wij, vooral in de keuken. Mijn stoelleuning kan nu wel makkelijk achterover, want er staat geen fauteuil meer achter. En zo vinden we steeds meer kleine dingen die anders zijn. Ook in de cabine. Niet alles is er beter op geworden. Hij heeft 44 mijl op de teller staan. Hij heeft een tijdelijk kenteken op de voorruit en op de achterruit en staat geregistreerd in Californië.
Het lukt niet de spiegels te verzetten, dus we vermoeden ergens een geheim knopje. Ik loop naar een van de dames van het team om het te vragen, maar die is net bezig met anderen. Dus kijk ik even bij de 32 (of 34) ft. binnen. Niet verkeerd hoor: 2 slide outs, 4 tv's, een bank, een dubbeldeurskoelkast, automatische levelers. Maar wij zijn toch wel tevreden hoor. Dan komt Katie en zegt dat het gewoon met spierkracht gaat en dan kunnen we vertrekken. Het is dan kwart over 1.
Eerst boodschappen bij de Walmart in Michigan City. Google Maps verliest steeds het GPS-signaal, dus heel handig is het niet, maar we komen er zonder problemen.
We gaan eerst naar de pick-up afdeling om de bestelde boodschappen op te halen en gaan daarna de gewone boodschappen doen. Het gaat allemaal wonderbaarlijk vlot en 2 uur later, met nog steeds een goed humeur, wat waarschijnlijk nog het wonderbaarlijkst is, hebben we op brood en Amish aardappelsalade na, alles in ongeveer 750 plastic zakjes. Deze kassière was wel heel royaal. Vorige keer dachten we toch echt dat ze gingen minderen met de gratis plastic zakjes, maar dat was waarschijnlijk een vlaag van verstandsverbijstering. Wat wel opvalt is dat er gehamsterd wordt. Vooral wc-papier en keukenrol zijn in trek en de schappen daarmee zijn dan ook leeg. Gelukkig hadden wij keukenrol besteld en wc-papier bij El Monte uit het campingwinkeltje meegenomen (en betaald 😂).
Bij El Monte hebben we 2 campingstoeltjes gehuurd, maar onderweg bedacht Jan dat hij er ook 2 bij de Walmart besteld had. Die gaan we dus bij de klantenservice inleveren, maar dat kan nog niet, omdat ze nog te vers zijn. Morgen kan het bij elke Walmart.
We gooien alles snel in de camper en ruimen het later wel op waar het hoort.
Met de telefoon in de hand op zoek naar GPS-signaal, gaan we naar de Martin's in South Bend. Mooie winkel met hele lekkere dingen, dus we gaan alleen naar de hoogstnoodzakelijke dingen en snel weer eruit.
We hebben nog niks gegeten en nemen dus maar een zakje bierworstjes, al heten die hier anders natuurlijk.
Dan naar het einddoel van vandaag: Indiana Dunes State Park. Dat is een uur rijden ongeveer en we winnen weer een uur, dus zijn we tegen half zes op de camping. We hebben niet gereserveerd en bij de ingang staat: no fees at this moment. Dat is de eerste winst. Geen toegangsgeld voor het park.
We rijden langs het kantoortje naar de camping in de veronderstelling dat daar een lijst hangt met reserveringen. Dat is niet zo. Sterker nog, we hebben niet gereserveerd en moeten dus weer terug naar de ingang om ons daar te registreren. Op weg daar naartoe komen we de ranger, al mag hij die naam niet hebben (bijzonder mannetje), tegen in de auto en die zei dat we naar het kantoortje moesten. Daar ging het allemaal in tempo nul. Hoe hij het deed zou bij ons in de categorie Melkert-baan, ID-baan of iets in die geest vallen. Uiteindelijk lukt het hem het in de computer te zetten en gaan we naar site 24. We hebben alleen elektriciteit, dus we zijn zo klaar. Dachten we. Eerst de kabel opduiken uit de doos die nog achterin ligt. Inpluggen en klaar, alleen krijgen we geen stroom. Het is een andere stekker dan we eerder hadden en Jan, die moe is, moppert er lustig op los. Dan bedenkt hij dat het ook aan de stroompaal kan liggen en proberen we een andere plek (plek zat tenslotte) en daar doet hij het wel.
Terug naar de vreemde ranger en melden dat we nu op site 35 staan. Ook dat lukt!
We wandelen meteen maar even naar het strand, want als we gaan zitten, storten we in en komt er niks meer van. Het is een korte wandeling, grotendeels over boardwalks en aan het eind ervan constateren we dat het precies lijkt op een strand aan zee, inclusief branding, maar het is een meer. Wel een gigantisch meer, nl. Lake Michigan. Het idee is bijzonder, verder zien we er niet veel bijzonders aan en gaan weer terug.
We ruimen de boodschappen netter op met een biertje en een chippie erbij en eten dan onze magnetronmaaltijd, die weliswaar soppig is, maar niet vies smaakt. Het is niet veel, maar genoeg voor dit moment.
Ik schrijf een stukje verslag en Jan geeft het om 21.15 uur op. In mijn eentje vind ik er ook niks aan, bovendien werken mijn hersens ook niet meer, dus ik volg hem maar. Lezen in bed met mijn varifocus bril lukt niet en mijn leesbril hebben we nog niet gevonden.
We hebben niet eens meer ijs gegeten!
Gereden: 89,6 mijl = 143,6 km